Veiligheidsfactor
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een veiligheidsfactor is een rekenkundige marge die wordt toegepast om de betrouwbaarheid van een constructie of ontwerp te waarborgen, rekening houdend met onzekerheden in belastingen, materiaaleigenschappen en uitvoeringsomstandigheden.
Omschrijving
De veiligheidsfactor is een cruciaal concept in de bouw om te zorgen dat constructies veilig en betrouwbaar zijn. Het vertegenwoordigt de verhouding tussen de maximale toelaatbare belasting die een systeem kan weerstaan en de werkelijke verwachte belasting. Een hogere veiligheidsfactor betekent een grotere marge. Door met een veiligheidsfactor te rekenen, wordt ingebouwd dat een constructie ook bij ongunstige omstandigheden niet bezwijkt.
Partiële Veiligheidsfactoren
In de Eurocodes wordt gewerkt met het partiële veiligheidsfactorenmodel. Hierbij worden afzonderlijke factoren toegepast op belastingen (partiële belastingfactoren, γf) en materialen (partiële materiaalfactoren, γm) om rekenwaarden te verkrijgen voor het ontwerp van constructies. Dit model houdt rekening met variaties en onzekerheden. De specifieke waarden van deze factoren zijn vastgelegd in de Eurocode basisnorm NEN-EN 1990 en de daaropvolgende normen (NEN-EN 1991 t/m NEN-EN 1999), en zijn afhankelijk van onder andere de gevolgklasse van de constructie.
Toepassing in sterkteberekeningen
Met een sterkteberekening wordt nagegaan of de materiaalspanningen in een constructie lager zijn dan de toelaatbare materiaalspanning. De toelaatbare spanning is de spanning die een materiaal aankan voordat het permanent vervormt of breekt, verminderd met één of meerdere veiligheidsfactoren. De vereiste veiligheidsfactoren zijn meestal vastgelegd in internationale normen en standaarden en zijn afhankelijk van de mate van onzekerheid, de kans op een bepaalde belasting en de ernst van de gevolgen bij bezwijken.
Vergelijkbare termen
Belastingfactor
Gebruikte bronnen: