Buigsterkte
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De buigsterkte is de weerstand van een materiaal tegen breken wanneer het wordt blootgesteld aan buiging.
Omschrijving
Buigsterkte, ook bekend als buigtreksterkte of in het Engels 'modulus of rupture' (MOR) of 'bending strength', is een belangrijke mechanische eigenschap van materialen die wordt bepaald door de maximale spanning die een materiaal kan weerstaan voordat het breekt onder buigbelasting. Dit in tegenstelling tot treksterkte, waarbij het materiaal onder trekbelasting bezwijkt. De waarde van de buigsterkte wordt meestal uitgedrukt in N/mm². Het is een cruciale factor in de bouwkunde voor het ontwerpen van constructies, aangezien het helpt bepalen hoe een bouwelement, zoals een balk of tegel, reageert op belastingen die buiging veroorzaken. Materialen met een hoge buigsterkte zijn beter bestand tegen doorbuiging en breuk.
Bepaling van buigsterkte
De buigsterkte van een materiaal wordt vaak bepaald met behulp van buigproeven, zoals de driepunts- of vierpuntsbuigproef. Bij een driepuntsbuigproef wordt een tegel op twee steunpunten gelegd en in het midden belast tot deze breekt. De breuklast (F) en de afmetingen van het proefstuk (lengte L, breedte w, en dikte d) worden gebruikt om de buigsterkte (σ) te berekenen met een formule zoals σ = 3FL / 2wd². Deze testen helpen om de belastbaarheid van materialen te vergelijken.
Buigsterkte in de bouwpraktijk
In de bouw is de buigsterkte van belang voor diverse materialen, waaronder beton en hout. Bij betonnen straatstenen en tegels is de buigtreksterkte bijvoorbeeld bepalend voor de weerstand tegen wielbelasting. Ook bij metselwerk wordt de buigsterkte beoordeeld. De kennis van buigsterkte draagt bij aan het ontwerp van veilige en duurzame constructies die bestand zijn tegen de optredende buigende momenten.
Vergelijkbare termen
Modulus van elasticiteit
Gebruikte bronnen: