Verbuiging
Definitie
Verbuiging is de vervorming van een constructie-element (zoals een balk of kolom) onder invloed van een belasting, waarbij het element een kromming vertoont.
Omschrijving
Verbuiging treedt op wanneer een constructie-element wordt blootgesteld aan externe krachten, zoals gewicht, wind of andere belastingen. Dit fenomeen is vooral relevant bij horizontale elementen zoals balken, liggers of vloeren, maar kan ook voorkomen bij verticale elementen zoals kolommen. De mate van verbuiging hangt af van factoren zoals de materiaaleigenschappen (bijvoorbeeld de elasticiteitsmodulus), de geometrie van het element (zoals de doorsnede en lengte), en de aard van de belasting (puntlast, verdeelde belasting, etc.).In de praktijk wordt verbuiging berekend om te zorgen dat constructies binnen de toegestane vervormingslimieten blijven, zoals vastgelegd in bouwnormen (bijvoorbeeld NEN-EN 1992 voor betonconstructies). Overmatige verbuiging kan leiden tot scheuren, visuele onvolkomenheden of zelfs constructief falen. Materialen zoals staal, beton en hout hebben elk hun eigen karakteristieke gedrag bij verbuiging. Staal heeft bijvoorbeeld een hoge elasticiteitsmodulus en vertoont elastische vervorming, terwijl beton bros is en sneller scheurt onder buigbelasting.Onderhoud en inspectie zijn belangrijk om verbuiging te monitoren, vooral bij oudere constructies of bij constructies die zijn blootgesteld aan zware belastingen. Moderne technieken zoals eindige-elementenanalyses (FEA) worden gebruikt om verbuiging nauwkeurig te voorspellen en te minimaliseren.
Vergelijkbare termen
Doorbuiging