Textielarchitectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Textielarchitectuur, ook wel doekarchitectuur of membraanarchitectuur genoemd, omvat constructies waarbij flexibele materialen zoals textiel of folies onder spanning worden gebracht om draagkracht te verkrijgen.
Omschrijving
Textielarchitectuur maakt gebruik van dunne, lichte materialen die door middel van trekspanning gestabiliseerd worden, in tegenstelling tot traditionele structuren die voornamelijk op druk berusten. Deze constructies bestaan doorgaans uit membranen, kabels en ondersteunende elementen zoals masten of ringbalken. De materialen, zoals gecoat polyester of glasvezel met PTFE-coating, worden op spanning gebracht om de vorm te behouden en bestand te zijn tegen belastingen zoals wind en sneeuw. De geometrie van de dubbelgekromde oppervlakken, zoals zadel- of koepelvormen, draagt bij aan de stijfheid van de constructie. De geschiedenis van bouwen met textiel gaat ver terug, met voorbeelden zoals tenten en de velaria in Romeinse amfitheaters. Moderne textielarchitectuur kent sinds de jaren '50 een heropleving, mede door de ontwikkeling van duurzame, hoogwaardige materialen.
Toepassingen
Textielarchitectuur wordt breed toegepast, van tijdelijke overkappingen voor evenementen en festivals tot permanente gebouwen zoals sportfaciliteiten, opslagloodsen en tentoonstellingsruimten. Specifieke toepassingen zijn onder andere luifels, stadions (zoals het Olympisch Stadion in München) en overkappingen boven tribunes of evenementenpodia.
Materialen
Veelgebruikte materialen in textielarchitectuur zijn gecoate weefsels zoals PVC-gecoat polyester en PTFE-gecoat glasvezel. Deze materialen bieden verschillende eigenschappen op het gebied van duurzaamheid, weersbestendigheid en brandveiligheid. ETFE-folies worden ook toegepast, onder andere vanwege hun transparantie.
Vergelijkbare termen
Textiele architectuur |
Doekarchitectuur |
Membranen architectuur
Gebruikte bronnen: