Strokenbebouwing
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een stedenbouwkundige vorm waarbij gebouwen in lange, evenwijdige rijen of stroken worden geplaatst.
Omschrijving
Strokenbebouwing is een typologie binnen de stedenbouw die gekenmerkt wordt door de rangschikking van gebouwen in langgerekte, vaak evenwijdige banden. Deze opzet, die onder meer in naoorlogse wijken is toegepast, resulteert in een helder en efficiënt stratenpatroon. De hoogte van de bebouwing binnen deze stroken is veelal uniform, variërend bijvoorbeeld tussen drie en vijf bouwlagen. Kenmerkend voor strokenbebouwing is dat de kopgevels van de stroken vaak een gesloten karakter hebben, terwijl de langsgevels opener zijn, met grotere puien of kozijnen. Hoewel strokenbebouwing een gestandaardiseerd karakter kan hebben, werden in het verleden bij de realisatie ervan traditionele stedenbouwkundige en ambachtelijke architectonische elementen toegepast, zoals metselwerk, betonaccenten en uitkragende balkons.
Vergelijkbare termen
Lintbebouwing
Gebruikte bronnen: