Stabiliteitssysteem
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een stabiliteitssysteem in de bouwkunde is een geheel van constructieonderdelen die samenwerken om een gebouw bestand te maken tegen horizontale belastingen, zoals wind en mogelijke aardbevingen, en zodoende de stabiliteit en stijfheid te waarborgen.
Omschrijving
De stabiliteit van een constructie is van essentieel belang om vervormingen en uiteindelijk bezwijken te voorkomen. Een stabiliteitssysteem biedt weerstand aan horizontale krachten. Deze krachten, zoals winddruk en -zuiging, worden via vloeren en daken als schijfwerking naar de stabiliteitselementen geleid en vervolgens afgedragen naar de fundering. De opzet van het stabiliteitssysteem hangt af van het type gebouw en het constructiesysteem. Verschillende elementen kunnen deel uitmaken van een stabiliteitssysteem, zoals wanden, kolommen en balken, maar ook specifieke stabiliteitsvoorzieningen zoals schoren en windverbanden. Bij prefab constructies wordt de stabiliteit vaak bereikt door systemen die eenvoudig op de bouwplaats te realiseren zijn, zoals inklemming van kolommen in de fundering, stijfheid van wanden in hun vlak en schijfwerking van vloeren en daken.
Typen stabiliteitssystemen
Er worden verschillende typen stabiliteitssystemen onderscheiden. Bij niet-geschoorde constructies wordt de stabiliteit voornamelijk verkregen door ingeklemde kolommen in de fundering, eventueel aangevuld met windverbanden of momentvaste verbindingen tussen balken en kolommen. Bij geschoorde constructies wordt de weerstand tegen horizontale krachten geleverd door stijve elementen zoals dwarswanden, liftkokers en centrale kernen. Deze stijve componenten ondersteunen de overige delen van de constructie horizontaal. De keuze voor een specifiek systeem is afhankelijk van ontwerp-, kosten- en uitvoeringsaspecten, evenals het type gebouw en de gebruikte materialen zoals beton, staal of hout.
Vergelijkbare termen
Stabiliteitsvoorzieningen
Gebruikte bronnen: