Langhuisboerderij
Definitie
Een langhuisboerderij is een traditioneel boerderijtype waarbij woonhuis, stal en schuur onder één langgerekt dak zijn samengevoegd, vaak in een rechte lijn. Dit type boerderij komt vooral voor in Noordwest-Europa en is kenmerkend voor de agrarische architectuur.
Omschrijving
De langhuisboerderij is een historisch boerderijtype dat zijn oorsprong vindt in de middeleeuwen en vooral voorkomt in landen als Nederland, Duitsland, Denemarken en Engeland. Het ontwerp is functioneel en efficiënt, waarbij alle belangrijke functies van een boerenbedrijf (wonen, stallen en opslag) onder één langwerpig dak zijn geïntegreerd.
Eigenschappen en kenmerken
Het gebouw heeft een langgerekte vorm, vaak met een zadeldak, en is meestal opgetrokken uit lokale materialen zoals hout, leem of baksteen. De indeling is lineair, met aan de ene kant het woonhuis en aan de andere kant de stal en schuur.
Materialen en bouwmethoden
Traditioneel werden houten skeletten gebruikt, later vaak vervangen door baksteen. Het dak was oorspronkelijk bedekt met riet of stro, maar later ook met dakpannen.
Toepassingen en praktijkvoorbeelden
Langhuisboerderijen werden vooral gebruikt in gebieden met gemengde landbouw, waar zowel akkerbouw als veeteelt voorkwam. Voorbeelden zijn te vinden in Friesland (Friese langhuis) en in het Duitse Nedersaksen.
Onderhoud en duurzaamheidsaspecten
Door de eenvoudige constructie zijn deze boerderijen relatief eenvoudig te onderhouden, hoewel het behoud van historische exemplaren vaak specialistisch werk vereist.
Problemen en uitdagingen
Veel langhuisboerderijen zijn in de loop der tijd gesloopt of verbouwd, waardoor originele exemplaren zeldzaam zijn geworden.
Vergelijkbare termen
Hallehuisboerderij