Hoogbouw
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Hoogbouw verwijst naar gebouwen die als hoog worden ervaren in vergelijking met hun omgeving. De exacte definitie kan variëren, maar in Nederland wordt vaak de grens van vijf verdiepingen of meer dan 35 meter hoogte gehanteerd, waarbij een lift verplicht is volgens het Bouwbesluit.
Omschrijving
Hoogbouw is een vorm van gestapeld bouwen die voornamelijk wordt toegepast in stedelijke gebieden met beperkte ruimte. Het bouwen in de hoogte maakt efficiënt ruimtegebruik mogelijk. Hoogbouw vereist complexe constructies om verticale belastingen te dragen en maakt vaak gebruik van materialen zoals beton, staal en glas. Er zijn diverse uitdagingen verbonden aan hoogbouw, waaronder brandveiligheid, energie-efficiëntie en toegankelijkheid. Gebouwen met meer dan negen of tien verdiepingen met liften worden doorgaans als hoogbouw beschouwd.
Kenmerken en Toepassing
Hoogbouw kan verschillende verschijningsvormen aannemen, zoals vrijstaande torens, geschakelde appartementengebouwen of flatgebouwen met galerijen. Naast woningen kan hoogbouw ook kantoren, bedrijven en andere functies huisvesten. De ontwikkeling van hoogbouw hangt samen met bevolkingsgroei, verstedelijking en stijgende grondprijzen in stedelijke centra. Technologische vooruitgang, met name in constructiemethoden zoals skeletbouw met beton en staal, en de ontwikkeling van betere liften, waren essentieel voor de realisatie van steeds hogere gebouwen.
Uitdagingen
Bij hoogbouw zijn er specifieke aandachtspunten op het gebied van brandveiligheid. Naarmate een gebouw hoger wordt, wordt brandbestrijding van buitenaf moeilijker. Dit vereist extra maatregelen, zoals brandcompartimentering, rookbeheersing en het in stand houden van vlucht- en aanvalsroutes. Ook de draagconstructie moet in stand blijven bij brand.
Gebruikte bronnen: