Geraamtebouw
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Geraamtebouw, ook wel skeletbouw genoemd, is een bouwmethode waarbij de dragende functie van een gebouw wordt overgenomen door een skelet (geraamte) van kolommen en balken, waardoor muren en gevels een niet-dragende, ruimtescheidende of afsluitende functie hebben.
Omschrijving
Bij geraamtebouw dragen de verticale (kolommen) en horizontale (balken) elementen van het skelet de belastingen van het gebouw af naar de fundering. Dit in tegenstelling tot traditionele bouwmethoden zoals stapelbouw, waarbij de muren zelf dragend zijn. Het gebruik van een skelet maakt grotere overspanningen en flexibele indelingen mogelijk, aangezien binnenmuren niet noodzakelijk dragend zijn. De materialen die voor het skelet gebruikt worden zijn veelal hout (houtskeletbouw), staal (staalskeletbouw) of gewapend beton (betonskeletbouw). Na het construeren van het skelet worden de ruimtes ingevuld met niet-dragende gevels en binnenwanden, die kunnen bestaan uit diverse materialen, zoals prefab elementen of metselwerk.
Toepassing en Geschiedenis
Geraamtebouw wordt in de moderne architectuur veel toegepast, onder meer bij kantoorgebouwen en hoge gebouwen, vanwege de efficiëntie en flexibiliteit in ontwerp en ruimtegebruik. Ook in de woningbouw, met name houtskeletbouw, is het een gangbare methode die voordelen biedt zoals snellere bouwtijd en goede isolatiemogelijkheden. Historisch gezien werd al in de Middeleeuwen gebruik gemaakt van houten skeletten. De gotische bouwstijl kenmerkte zich door geraamtebouw met pijlers, steunberen en luchtbogen om muren en gewelven te ondersteunen, wat grotere ramen mogelijk maakte in vergelijking met de massieve bouw van de Romaanse stijl. Met de opkomst van staal en gewapend beton werd geraamtebouw verder ontwikkeld voor grootschalige projecten zoals wolkenkrabbers.
Vergelijkbare termen
Skeletbouw
Gebruikte bronnen: