Brinell-hardheid
Definitie
Brinell-hardheid is een maat voor de hardheid van materialen, bepaald door een verharde stalen of wolfraamcarbide kogel in het materiaal te drukken en de diameter van de indruk te meten.
Omschrijving
De Brinell-hardheidstest is een van de oudste en meest gebruikte methoden om de hardheid van materialen te bepalen, vooral geschikt voor metalen zoals staal, aluminium en koper. De test wordt uitgevoerd door een kogel met een bepaalde diameter (meestal 10 mm) onder een specifieke belasting (vaak 3000 kgf voor staal) in het materiaal te drukken. Na verwijdering van de belasting wordt de diameter van de ontstane indruk gemeten met een microscoop. De Brinell-hardheid (HB) wordt berekend met de formule: \[ HB = \frac{2F}{\pi D (D - \sqrt{D^2 - d^2})} \]waarbij \( F \) de belasting is, \( D \) de diameter van de kogel en \( d \) de diameter van de indruk.De methode is vooral geschikt voor materialen met een grove korrelstructuur of heterogene samenstelling, zoals gietijzer. Een voordeel is dat de test relatief eenvoudig uit te voeren is en weinig gevoelig voor oppervlakteonvolkomenheden. Een nadeel is dat de test destructief is, omdat er een permanente indruk achterblijft.In de praktijk wordt de Brinell-hardheid gebruikt om de kwaliteit en geschiktheid van materialen voor specifieke toepassingen te beoordelen, zoals in de machinebouw, constructie en metaalverwerking. Onderhoud en duurzaamheidsaspecten zijn minder relevant, omdat de test zelf geen invloed heeft op de prestaties van het materiaal. Problemen kunnen ontstaan bij zeer harde materialen, waarbij de kogel kan vervormen of breken.
Vergelijkbare termen
Rockwell-hardheid