Vlaktemaat
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een vlaktemaat is een eenheid die wordt gebruikt om de grootte van een oppervlakte aan te geven.
Omschrijving
Een vlaktemaat, ook wel oppervlaktemaat of landmaat genoemd, beschrijft de omvang van een vlak, een gebied dat is afgebakend door twee dimensies (lengte en breedte). In het SI-stelsel is de basis vlaktemaat de vierkante meter (m²), wat overeenkomt met een vlak van één meter bij één meter. Naast de vierkante meter worden in verschillende contexten, waaronder in de bouw en vastgoed, nog andere oppervlakte-eenheden gebruikt, zoals de are en hectare. Oude, regionaal verschillende vlaktematen zoals het gemet, de morgen of de roede kwamen vroeger veel voor, maar worden tegenwoordig in Nederland minder gebruikt na de invoering van het metrieke stelsel.
Gebruik in de bouw en vastgoed
In de bouw en het vastgoed is het correct meten van oppervlakten essentieel voor onder andere het bepalen van de waarde van een gebouw of perceel, het berekenen van benodigde materialen en voor brandveiligheid of energieprestatieberekeningen. In Nederland wordt voor een eenduidige oppervlaktebepaling vaak verwezen naar de NEN 2580 norm. Deze norm definieert verschillende soorten vloeroppervlakten, zoals bruto vloeroppervlakte (BVO), netto vloeroppervlakte (NVO) en gebruiksoppervlakte (GO). Bij vergunningvrij bouwen kan een andere meetmethode gelden dan volgens NEN 2580.
Vergelijkbare termen
Oppervlaktemaat
Gebruikte bronnen: