Verbuigen
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Verbuiging in bouwkunde verwijst naar de vervorming van een constructie-onderdeel, zoals een balk, ligger of vloer, onder invloed van een buigend moment of belasting, waarbij trek- en drukspanningen optreden.
Omschrijving
Wanneer een bouwkundig element wordt belast, ontstaat er buiging. Dit treedt op in elementen zoals balken, liggers, vloeren en kolommen. Door de belasting ontstaat aan de ene zijde van het element trekspanning en aan de andere zijde drukspanning. De mate van verbuiging, ook wel doorbuiging genoemd, is afhankelijk van factoren zoals het materiaal, de vorm en afmetingen van het element, de lengte en de opgelegde belasting. Constructeurs berekenen de verwachte doorbuiging om ervoor te zorgen dat deze binnen de gestelde normen blijft en de constructie stabiel en veilig is.
Buiging en andere vervormingen
Naast buiging kunnen constructies ook te maken krijgen met andere vormen van vervorming, zoals afschuiving (bezwijken door dwarskrachten) of knik (buiging van een staaf in de lengterichting door een drukkracht). Bij het ontwerpen van constructies wordt met al deze mogelijke belastingen en de resulterende spanningen rekening gehouden om bezwijken te voorkomen.
Toepassingen en materialen
Buiging komt voor bij diverse materialen in de bouw, zoals beton, staal en hout. Bij betonconstructies is de buigtreksterkte van belang, aangezien beton relatief zwak is onder trek. Wapening wordt toegepast om deze trekspanningen op te vangen. Bij staal en hout wordt de doorbuiging berekend om de stijfheid van het element te controleren. Ook bij het bewerken van materialen, zoals het 'zetten' van plaatmateriaal (zink, staal), is buigen een toegepaste techniek.
Gebruikte bronnen: