Rocaille
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Rocaille is een siermotief geïnspireerd op grillige natuurvormen zoals schelpen, rotsen en koralen, kenmerkend voor de Rococo-stijl in de 18e eeuw.
Omschrijving
Rocaille is een decoratief element dat veel werd toegepast in de Rococo-periode (ongeveer 1730/40 tot 1770/80), ook wel bekend als de Lodewijk XV-stijl. Het diende als reactie op de symmetrische Barok en legde de nadruk op asymmetrische, elegante en luchtige vormen. Deze motieven, afgeleid van 'roc' (rots) en 'coquilles' (schelpen), werden gebruikt in diverse kunstvormen, waaronder architectuur, interieurdesign, meubels en toegepaste kunsten. In de architectuur werden rocailles onder meer toegepast rond muuropeningen en als stucwerk om overgangen te verdoezelen. Oorspronkelijk werden ze ook gebruikt voor kunstmatige grotten in tuinen, gemaakt van steentjes en schelpen, later vaak uitgevoerd in cement of beton.
Toepassingen en Materialen
Rocaille-motieven werden breed toegepast, zowel in interieurs als in exterieurs. In interieurs werden ze gebruikt op stucplafonds, schouwen, deuren en meubels. Exterieurtoepassingen zijn onder meer te vinden op gevelbekroningen, consoles, kroonlijsten en hekken. Naast het gebruik van natuurlijke materialen zoals schelpen en steentjes in vroege tuinontwerpen, werden rocailles later vaak uitgevoerd in cement of beton, soms op een basis van ijzerdraad of gaas. Deze latere vormen werden ook wel cementrustiek genoemd, waarbij zelfs tuinmeubelen en brugleuningen in 'rotswerk' werden uitgevoerd (faux-bois).
Vergelijkbare termen
Barok
Gebruikte bronnen: