Plattelandsarchitectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Plattelandsarchitectuur omvat bouwstijlen en -methoden die kenmerkend zijn voor landelijke gebieden, waarbij vaak traditionele vormen en lokale materialen worden gebruikt.
Omschrijving
Deze vorm van architectuur kenmerkt zich door een sterke relatie met het omliggende landschap en maakt veelal gebruik van natuurlijke materialen zoals baksteen, hout en natuursteen. Plattelandsarchitectuur is vaak functioneel en bescheiden van aard, met kenmerken als eenvoudige vormen, gesloten gevels en hellende daken. Het wordt geassocieerd met het traditionalisme, een bouwstijl die rond 1925 ontstond als reactie op het functionalisme en teruggrijpt op eerdere bouwstijlen en traditionele materialen.
Kenmerken
Kenmerkende elementen van plattelandsarchitectuur zijn onder meer het gebruik van baksteen, met pannen bedekte hoge hellende daken, hoge gootlijnen en het toepassen van natuursteen op constructief belangrijke punten. De ontwerpen zijn vaak eenvoudig, met gesloten gevels, en leggen de nadruk op een goede harmonie tussen ruimte, massa en lichtval. De vorm van het gebouw mag de functie ervan tot uitdrukking brengen. Decoraties worden nauwelijks gebruikt.
Verband met Traditionalisme en Delftse School
Plattelandsarchitectuur staat centraal binnen het traditionalisme, een bouwstroming die ontstond rond 1925 en zich afzette tegen het zakelijke functionalisme. Een belangrijke vertegenwoordiger hiervan was M.J. Granpré Molière, hoogleraar aan de Technische Hogeschool in Delft, wat leidde tot de term 'Delftse School' voor een stroming binnen het traditionalisme die inspiratie putte uit de 18e-eeuwse dorps- en plattelandsarchitectuur. Deze stijl werd veel toegepast bij woningbouw, boerderijen en ook bij publieke gebouwen zoals kerken en raadhuizen. Een variant die tijdens en na de Tweede Wereldoorlog werd toegepast bij de wederopbouw buiten de grote steden is de Bossche School.
Vergelijkbare termen
Landelijke architectuur
Gebruikte bronnen: