Energieprestatie-coëfficiënt
Laatst bijgewerkt: 28-12-2025
Definitie
De Energieprestatie-coëfficiënt (EPC) is een index die de energetische efficiëntie van nieuwbouw aangeeft en het theoretisch berekende gebouwgebonden energieverbruik uitdrukt. Hoe lager de EPC-waarde, hoe energiezuiniger het gebouw is.
Omschrijving
De EPC werd in 1995 in Nederland geïntroduceerd om de energiezuinigheid van nieuwbouwpanden te reguleren en te stimuleren. Het was een verplichte eis bij de aanvraag van een bouwvergunning voor nieuwe gebouwen. De norm was gebaseerd op een referentiewoning uit 1990 met een EPC-waarde van 1,0. Een gebouw met een EPC van 0,6 verbruikte bijvoorbeeld 60% van de energie van die referentiewoning. De berekening hield rekening met gebouwgebonden energieverbruik, zoals dat voor isolatie, verwarming, koeling, ventilatie, warm tapwater en verlichting. Energieverbruik van huishoudelijke apparatuur viel buiten de scope. De eisen voor de EPC zijn in de loop der jaren steeds verder aangescherpt, met als doel een hogere energiezuinigheid te bereiken.
Vervanging door BENG
Sinds 1 januari 2021 is de Energieprestatie-coëfficiënt (EPC) in Nederland vervangen door de eisen voor Bijna Energie Neutrale Gebouwen (BENG) voor alle nieuwbouw, zowel woningen als utiliteitsgebouwen. Deze transitie markeert een verandering in de manier waarop de energieprestatie van gebouwen wordt gemeten en geëvalueerd. De BENG-eisen zijn gebaseerd op een nieuwe bepalingsmethode (NTA 8800) en kijken onder andere naar de energiebehoefte in kWh per vierkante meter per jaar. Hoewel de EPC officieel is vervangen, blijft de term nog veel gebruikt in de bouwsector.
Gebruikte bronnen: