Brandproef
Laatst bijgewerkt: 28-12-2025
Definitie
Een brandproef is een gestandaardiseerde test die wordt uitgevoerd om het brandgedrag of de brandwerendheid van bouwmaterialen, constructies of producten onder gecontroleerde omstandigheden te bepalen en te classificeren.
Omschrijving
Het uitvoeren van brandproeven is essentieel om de brandveiligheid van gebouwen te waarborgen en te voldoen aan nationale en Europese regelgeving. Deze proeven meten hoe materialen reageren op vuur (brandgedrag) en hoe lang constructies bestand zijn tegen brand (brandwerendheid). Bij brandgedrag wordt gekeken naar ontvlambaarheid, warmte- en rookproductie, vlamverspreiding en de uitstoot van giftige gassen. Brandwerendheid daarentegen, duidt de periode aan waarin een bouwelement zijn functie kan behouden en branddoorslag of -overslag voorkomt. De resultaten van brandproeven leiden tot een classificatie, zoals de Europese Euro-brandklassen (volgens EN 13501-1), die een objectieve vergelijking van brandveiligheidsprestaties mogelijk maakt.
Soorten brandproeven en classificatie
Het Euro-brandklassensysteem kent specifieke testmethoden voor de classificatie van bouwproducten, vastgelegd in normen zoals EN 13501-1. Enkele veelvoorkomende brandproeven zijn: de kleine vlamtest (EN ISO 11925-2) om de initiële ontvlambaarheid te bepalen, de Single Burning Item (SBI) test (EN 13823) voor hitteafgifte, vlamuitbreiding en rookontwikkeling, de calorische bom (EN ISO 1716) voor de maximale verbrandingswaarde, en de onbrandbaarheidsproef (EN ISO 1182) voor het vaststellen van onbrandbaarheid. Deze proeven leiden tot een classificatie van A1 tot F, waarbij A1 onbrandbaar is en F zeer brandbaar of ongetest. Aanvullende classificaties (s1-s3) beoordelen rookontwikkeling en (d0-d2) brandende druppels of deeltjes. Het is daarbij van belang om tests uit te voeren op systemen, niet alleen op individuele producten, aangezien de interactie van materialen cruciaal is voor de totale brandveiligheid van een constructie.
Gebruikte bronnen: