Warmtetransmissiecoëfficiënt
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De warmtetransmissiecoëfficiënt, ook bekend als U-waarde, is een maat voor de hoeveelheid warmte die per seconde, per vierkante meter en per graad temperatuurverschil door een constructie stroomt.
Omschrijving
De warmtetransmissiecoëfficiënt (U-waarde) geeft aan hoe goed een constructieonderdeel, zoals een wand, dak, vloer, raam of deur, warmte isoleert. Een lage U-waarde duidt op goede isolatie, wat resulteert in minder warmteverlies. De U-waarde wordt uitgedrukt in Watt per vierkante meter Kelvin (W/(m²·K)). In Nederland wordt de U-waarde vaak toegepast bij ramen, deuren en kozijnen, terwijl bij muren, vloeren en daken vaker de R-waarde (warmteweerstand) wordt gebruikt. De U-waarde is de omgekeerde waarde van de totale warmteweerstand (R-waarde) van een constructie: U = 1/R
totaal.
Belang in de bouw
Een lage U-waarde is essentieel voor energie-efficiëntie en duurzaam bouwen. Goed geïsoleerde constructies met een lage U-waarde leiden tot minder warmteverlies, wat resulteert in lagere verwarmingskosten en een behaaglijk binnenklimaat. De U-waarde speelt een belangrijke rol bij het voldoen aan energieprestatienormen en de BENG-eisen (Bijna Energie Neutrale Gebouwen).
Berekening en factoren
De U-waarde van een constructie is afhankelijk van de dikte en de isolatiewaarde (lambdawaarde, λ-waarde) van de verschillende materialen waaruit de constructie is opgebouwd. De λ-waarde geeft aan in welke mate een materiaal warmte geleidt; hoe kleiner de λ-waarde, hoe beter het materiaal isoleert. De U-waarde kan worden berekend met de formule U = λ / d (waarbij d de dikte van de isolatielaag is), maar dit is een vereenvoudiging. Voor een volledige constructie wordt de U-waarde berekend op basis van de warmteweerstanden van de afzonderlijke lagen, inclusief overgangsweerstanden. In de praktijk hoeft de U-waarde vaak niet zelf berekend te worden, aangezien fabrikanten deze waarde voor hun producten, zoals glas en kozijnen, leveren.
Vergelijkbare termen
Warmtedoorgangscoëfficiënt
Gebruikte bronnen: