warmte-emissiecoëfficiënt
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De emissiecoëfficiënt, ook wel emissiviteit genoemd, geeft de mate aan waarin een oppervlak warmtestraling uitzendt ten opzichte van een perfecte zwarte straler op dezelfde temperatuur.
Omschrijving
Warmteoverdracht kan plaatsvinden door geleiding, convectie en straling. Straling is het transport van energie in de vorm van elektromagnetische trillingen, voornamelijk infraroodstraling bij normale temperaturen. Elk materiaal zendt warmtestraling uit, waarbij warmere voorwerpen meer straling afgeven dan koudere. De emissiecoëfficiënt is een materiaaleigenschap die bepaalt hoe gemakkelijk een oppervlak warmte uitstraalt. De meeste bouwmaterialen, zoals baksteen, beton en hout, hebben een hoge emissiecoëfficiënt (ongeveer 0,9), wat betekent dat ze relatief gemakkelijk warmte uitstralen en dus verliezen door straling. Materialen met een lage emissiecoëfficiënt, zoals glimmend aluminium (ongeveer 0,1), stralen juist weinig warmte uit en reflecteren warmtestraling goed.
Toepassing in de bouw
In de bouw speelt de emissiecoëfficiënt een rol bij het beperken van warmteverlies door straling, bijvoorbeeld in spouwen. Reflecterende materialen met een lage emissiecoëfficiënt, zoals aluminiumfolie, worden gebruikt om de warmte-emissie van bouwmaterialen te beperken. Dit principe wordt ook toegepast in zonnecollectoren, waarbij selectieve oppervlakken met een hoge absorptie voor zichtbaar licht en een lage emissie voor infrarood licht worden gebruikt om zonlicht op te vangen en warmteverlies te minimaliseren.
Vergelijkbare termen
Warmtedoorgangscoëfficiënt
Gebruikte bronnen: