Stabilisatieconstructie
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een stabilisatieconstructie is een bouwkundige voorziening die bijdraagt aan de standvastigheid en het evenwicht van een gebouw of constructie door weerstand te bieden aan horizontale krachten.
Omschrijving
Stabiliteit is, naast sterkte en stijfheid, een van de belangrijkste criteria in de bouwkunde. Een stabiele constructie blijft in evenwicht en bezwijkt niet onder belastingen zoals wind, aardbevingen of het eigen gewicht. Stabilisatieconstructies zorgen voor een goede overdracht van krachten naar stabiele bouwdelen, zoals de fundering. Bij een instabiel systeem kan de constructie bezwijken bij een kleine horizontale kracht.
Vormen van stabilisatieconstructies
Er zijn diverse bouwkundige elementen die kunnen dienen als stabilisatieconstructie. Voorbeelden hiervan zijn onder meer stijve hoekverbindingen tussen kolommen en balken (momentvaste knopen), stijve kernen (vaak van beton voor bijvoorbeeld liftkokers), dwarswanden, schijven (zoals vloeren en daken met schijfwerking), windverbanden (diagonalen), stabiliteitswanden en vormvaste panelen. Ook verankeringen tussen fundering en gebouw, het koppelen aan een naastgelegen stabiel gebouw en aardbevingsbestendige maatregelen dragen bij aan de stabiliteit.
Windverband
Een specifiek type stabilisatieconstructie is het windverband, ook wel stabiliteitsverband genoemd. Dit is een schoor of kruis dat constructieonderdelen, zoals stalen spanten of kolommen, onderling koppelt. Windverbanden worden vaak toegepast in het dakvlak en de wanden van constructies om deze stijf te maken en windbelasting op te vangen en af te voeren naar de fundering. Zonder windverband kan een constructie de krachten die haaks op bijvoorbeeld de spanten staan onvoldoende opvangen, wat door het windverband wel gebeurt.
Vergelijkbare termen
Schoorconstructie
Gebruikte bronnen: