Splijttreksterkte
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De splijttreksterkte is de treksterkte van een materiaal, zoals beton of metselwerk, bepaald met behulp van een splijtproef aan een proefstuk (kubus of cilinder).
Omschrijving
Treksterkte is een belangrijke eigenschap van materialen in de bouw. Bij beton is de treksterkte aanzienlijk lager dan de druksterkte. Omdat het meten van de zuivere treksterkte van beton bewerkelijk is, wordt in de praktijk vaak de splijttreksterkte bepaald. Dit is een indirecte methode om de treksterkte vast te stellen. De bepaling van de splijttreksterkte is met name van belang bij ongewapend beton waar door buiging toch trekspanningen kunnen ontstaan, zoals bij betonnen straatstenen en tegels. Wanneer hierop een belasting komt, buigen ze door en ontstaan trekspanningen die het beton moet kunnen opnemen. Ook bij metselwerk kan de splijttreksterkte relevant zijn voor specifieke constructieve toepassingen.
Meetmethode
De splijttreksterkte van bijvoorbeeld beton of metselwerk wordt bepaald in een laboratorium. Hierbij wordt een proefstuk in de vorm van een kubus of cilinder met een hulpstuk in een drukbank geplaatst. Op de boven- en onderzijde van het proefstuk worden lijnvormige drukplaten aangebracht. Vervolgens wordt de belasting geleidelijk opgevoerd totdat het proefstuk bezwijkt. Het meten van de splijttreksterkte van verhard beton is gestandaardiseerd in normen zoals NEN-EN 12390-6 en BS EN 12390-6.
Relatie tot andere sterkten
De zuivere treksterkte van beton is over het algemeen beduidend lager dan de druksterkte, vaak rond de 10% van de druksterkte. Naast splijttreksterkte bestaat ook buigtreksterkte. De buigtrekproef geeft doorgaans een hogere waarde voor de treksterkte (50% tot 100% hoger) dan de splijt- of axiale trekproef.
Vergelijkbare termen
Treksterkte
Gebruikte bronnen: