Renaissance-architectuur


Definitie

Renaissance-architectuur is een bouwstijl die ontstond in de 15e eeuw in Italië, gekenmerkt door een hernieuwde interesse in de klassieke oudheid, symmetrie, proportie en harmonie.

Omschrijving

Renaissance-architectuur markeert een breuk met de middeleeuwse gotische stijl en richt zich op de herontdekking van klassieke Romeinse en Griekse architectonische principes. Kenmerkend zijn symmetrische gevels, zuilen, pilasters, bogen en koepels, vaak geïnspireerd door antieke tempels en basilieken. Materialen zoals natuursteen, marmer en baksteen werden veelvuldig gebruikt, waarbij decoratieve elementen zoals fresco's en reliëfs de esthetiek versterkten.Belangrijke architecten zoals Filippo Brunelleschi, Leon Battista Alberti en Andrea Palladio speelden een cruciale rol in de ontwikkeling van deze stijl. Brunelleschi's koepel voor de Santa Maria del Fiore in Florence is een iconisch voorbeeld van renaissance-innovatie. Palladio's villa's in Veneto tonen de toepassing van klassieke principes in woonarchitectuur.De stijl verspreidde zich vanuit Italië over Europa, waarbij lokale varianten ontstonden, zoals de Tudorstijl in Engeland en de Franse renaissance. Renaissance-architectuur legde de basis voor latere stijlen zoals barok en classicisme.

Vergelijkbare termen

Barokarchitectuur