Reksterkte
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De reksterkte, ook wel treksterkte genoemd, is de maximale spanning die een materiaal kan weerstaan onder trekkracht voordat het breekt of insnoering optreedt.
Omschrijving
Trek- of reksterkte is een materiaaleigenschap die de weerstand tegen trekkrachten aangeeft. Het wordt bepaald door de kracht die nodig is om een proefstuk tot breuk te rekken, gedeeld door de oorspronkelijke doorsnede. Bij materialen zoals staal treedt na het bereiken van de vloeigrens en plastische vervorming uiteindelijk de treksterkte op, waarna insnoering en breuk volgen. Hoewel treksterkte een belangrijke indicator is van de mechanische eigenschappen van een materiaal, is in de praktijk voor constructies vaak de vloeigrens relevanter.
Treksterkte meten
De treksterkte van een materiaal wordt gemeten met een trekproef. Hierbij wordt een proefstuk belast met een trekkracht die geleidelijk wordt opgevoerd totdat het materiaal bezwijkt. Tijdens deze test worden de spanning (kracht per oppervlakte-eenheid) en de rek (verlenging per oorspronkelijke lengte) gemeten en uitgezet in een spanning-rekdiagram. De treksterkte is het hoogste punt in dit diagram voordat de breuk optreedt.
Toepassing en belang in de bouw
Reksterkte (treksterkte) is een cruciale eigenschap bij het selecteren van materialen voor dragende constructies en elementen die aan trekkrachten worden blootgesteld. Het zorgt ervoor dat materialen voldoende sterkte bezitten om de verwachte belastingen veilig te kunnen weerstaan zonder te falen. Voorbeelden van materialen waarbij treksterkte belangrijk is, zijn staal voor balken en kolommen, en vezelversterkte kunststoffen. Bij het ontwerpen wordt echter vaak de vloeigrens als maatgevend criterieum gehanteerd, omdat dit het punt is waar permanente vervorming begint.
Vergelijkbare termen
Treksterkte
Gebruikte bronnen: