Ondergrondstijfheid
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Ondergrondstijfheid beschrijft de weerstand die de bodem biedt tegen vervorming wanneer er een belasting op wordt uitgeoefend.
Omschrijving
De stijfheid van de ondergrond is een belangrijke factor in de bouwkunde, met name bij het ontwerp van funderingen. Een stijvere ondergrond vervormt minder onder belasting, wat bijdraagt aan een stabielere fundering en constructie. De mate van stijfheid wordt beïnvloed door diverse elementen zoals het type grond (bijvoorbeeld zand, klei of veen), het vochtgehalte, de mate van verdichting en de hoeveelheid organisch materiaal die aanwezig is.
Meten van ondergrondstijfheid
Om de ondergrondstijfheid te bepalen, worden geotechnische onderzoeken uitgevoerd. Veelgebruikte methoden zijn onder andere sonderingen en plaatbelastingsproeven. Bij deflectiemetingen op wegen kan de ondergrondstijfheid worden geschat op basis van de gemeten deflectie op een bepaalde afstand van het meetpunt.
Relevantie voor constructies
Een te lage ondergrondstijfheid kan leiden tot significante zettingen van de constructie, wat schade kan veroorzaken. Voor verschillende grondsoorten en hun indicatieve stijfheidsmoduli bestaan classificaties, waarbij slap veen bijvoorbeeld een projectspecifieke bouwwijze vereist en klei, leem of löss andere waarden kennen. Bij gebonden constructies, zoals wegfunderingen, speelt de ondergrondstijfheid een rol in de modellering van de ondergrond met een veerconstante.
Vergelijkbare termen
Grondstijfheid
Gebruikte bronnen: