Neo-barok
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Neo-barok is een architecturale stijl uit de late 19e en vroege 20e eeuw die kenmerken van de 17e en 18e-eeuwse barokarchitectuur herinterpreteert en toepast.
Omschrijving
De Neo-barokke bouwstijl ontstond in de tweede helft van de 19e eeuw en duurde tot het begin van de 20e eeuw (ca. 1860-1914). Deze stijl grijpt terug op de vormentaal van de historische barok, die bekend staat om zijn dynamische, ruimtelijke architectuur met plastische, gewelfde gevels. Kenmerkend voor de Neo-barok zijn het gebruik van voluut- en klokgevels, kolossale pilasters en zware decoraties zoals bossages en zware omlijstingen. De stijl streeft naar grootsheid en monumentaliteit, met een voorkeur voor gebogen en gebroken lijnen en het creëren van licht- en schaduweffecten. Overdadige versieringen zoals slingers, siervazen en beelden zijn typerend.
Context en kenmerken
In de 19e eeuw was er een brede belangstelling voor bouwstijlen uit eerdere eeuwen, wat leidde tot diverse 'neostijlen', waaronder Neoclassicisme, Neogotiek, Neorenaissance en ook Neo-barok. Architecten pasten vaste (klassieke) ontwerpprincipes en decoraties toe, vaak afgestemd op de functie van het gebouw. Neo-barokke gebouwen onderscheiden zich van Neo-Renaissance gebouwen door hun weelderiger kenmerken. De stijl wordt soms ook aangeduid als Style Mixte of Gemengde Stijl, met name in de tuinaanleg, omdat elementen soms gemengd werden met andere stijlen. Bekende voorbeelden zijn de Opéra Garnier in Parijs, ontworpen door Charles Garnier, die de grandeur van de opera in de 19e eeuw weerspiegelt.
Vergelijkbare termen
Neoclassicisme
Gebruikte bronnen: