Luchtdichtheidstest
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een luchtdichtheidstest, ook bekend als blowerdoortest, is een meetmethode om de luchtdoorlatendheid van een gebouw of een deel daarvan te bepalen.
Omschrijving
Bij een luchtdichtheidstest wordt met behulp van een grote ventilator, geplaatst in een deuropening, een gecontroleerd drukverschil gecreëerd tussen de binnen- en buitenomgeving van een gebouw. Dit drukverschil simuleert de invloed van wind op de gebouwschil. De hoeveelheid lucht die bij dit drukverschil door onbedoelde openingen in de bouwschil lekt of infiltreert, wordt gemeten. Dit luchtverlies wordt uitgedrukt in een meetresultaat zoals de qv10-waarde of n50-waarde, die de mate van luchtdichtheid aangeven. Een lage waarde duidt op een betere luchtdichtheid.
Doel en belang van de luchtdichtheidstest
Het doel van een luchtdichtheidstest is het opsporen van luchtlekken in de gebouwschil die energieverlies veroorzaken. Door luchtlekken te dichten, kan het energieverbruik voor verwarmen en koelen worden verminderd, wat leidt tot lagere stookkosten en een beter energielabel. Daarnaast draagt een goede luchtdichtheid bij aan een comfortabeler binnenklimaat zonder tocht, helpt het condensatie en schimmelvorming voorkomen, en kan het de geluidsisolatie verbeteren.
Opsporen van luchtlekken
Tijdens de luchtdichtheidstest kunnen luchtlekken visueel worden opgespoord. Dit gebeurt vaak met behulp van thermografie (warmtecamera) die temperatuurverschillen door luchtstromen zichtbaar maakt, en met kunstmatige rook die de luchtbeweging bij lekken volgt.
Normen
In Nederland verwijst het Besluit bouwwerken leefomgeving (Bbl) voor de bepalingsmethode van luchtdoorlatendheid van gebouwen naar NEN 2686. Deze norm is gebaseerd op de Europese norm NEN-EN-ISO 9972. NEN 2686 beschrijft de bepaling van de luchtdoorlatendheid van gebouwen of delen van gebouwen, inclusief de specifieke luchtdoorlatendheid en de luchtdoorlatendheidscoëfficiënt.
Vergelijkbare termen
Luchtlektest
Gebruikte bronnen: