Kleigrond
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Kleigrond is een grondsoort die voor minstens 25% bestaat uit lutum, deeltjes kleiner dan 2 µm.
Omschrijving
Klei is een sedimentair gesteente dat is ontstaan door verwering van gesteenten en bestaat uit fijne, platte deeltjes, de zogenaamde kleiplaatjes. Deze plaatjes, samengesteld uit silicium- en aluminiumzouten, hebben positieve en negatieve kanten, waardoor water en mineralen goed worden vastgehouden. De hoeveelheid lutum bepaalt het type klei: bij 25-35% lutum spreken we van lichte klei, bij 35-50% van matig zware klei, en bij meer dan 50% van zware klei.
Eigenschappen en toepassingen in de bouw
Kleigrond staat bekend om zijn lage waterdoorlatendheid, wat in natte perioden kan leiden tot wateroverlast. Door uitdroging kan klei echter sterk krimpen, wat kan resulteren in zettingen en scheurvorming. Desondanks kan kleigrond, mits de eigenschappen in acht worden genomen, geschikt zijn als bouwgrond. Diep gelegen klei is vaak oudere, meer ingeklonken klei. Klei wordt ook toegepast als afdichtingsmateriaal bij bijvoorbeeld dijken en sloten vanwege de waterkerende eigenschap.
Verbeteren van kleigrond
Vanwege de dichte structuur en slechte waterdoorlatendheid kan kleigrond bewerkelijk zijn. Het verbeteren van kleigrond voor bijvoorbeeld tuinaanleg kan door het toevoegen van organisch materiaal zoals compost, of materialen zoals zand of kiezels om de structuur losser te maken en de drainage te verbeteren. Een vorstperiode kan de bewerkbaarheid van kleigrond eveneens ten goede komen door het uitzetten en inkrimpen van ijs. In de landbouw wordt soms klei op zandgronden aangebracht om het vocht- en mineralenvasthoudend vermogen te vergroten.
Gebruikte bronnen: