Keien
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Keien zijn afgeronde, grote stenen met een korrelgrootte groter dan 63 millimeter, gevormd door natuurlijke processen zoals verwering, erosie en transport.
Omschrijving
Keien zijn natuurlijke gesteentepartikels die ontstaan zijn door de schurende werking van water, wind en ijs op grotere rotsblokken. Ze onderscheiden zich van grind door hun grotere formaat; volgens de EN-ISO 14866 norm vallen stenen met een diameter tussen 63 mm en 200 mm onder de categorie 'keitjes' (cobbles) en stenen groter dan 200 mm onder 'keien' (boulders). In Nederland komen veel keien voor als zwerfstenen, die tijdens de ijstijden met gletsjers vanuit Scandinavië zijn meegevoerd en te vinden zijn in keileemafzettingen. Keien worden in de bouw en landschapsarchitectuur op diverse manieren toegepast.
Toepassingen in de Bouw en Landschapsarchitectuur
In de bouw worden keien traditioneel gebruikt voor funderingen en in het verleden ook voor bestrating van wegen, pleinen en kades. Grote zwerfkeien zijn eveneens benut voor de bouw van historische structuren zoals hunebedden en de fundamenten van middeleeuwse kerken. Tegenwoordig vinden keien breder toepassing in de landschapsarchitectuur, onder meer als decoratieve elementen in tuinen, langs paden en bij vijvers. Ze worden ook toegepast in schanskorven voor tuinafscheidingen, borders en geluidswering. Daarnaast kunnen grote keien dienen als natuurlijke zitplekken of andere functionele elementen in buitenruimtes.
Vergelijkbare termen
Kasseien
Gebruikte bronnen: