Inklemming
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Inklemming is een oplegging in de constructieleer waarbij een constructiedeel aan één zijde vast met de omgeving is verbonden, zodat in dat punt zowel translatie (verplaatsing) als rotatie (hoekverdraaiing) verhinderd is.
Omschrijving
Een inklemming is een van de drie hoofdvormen van opleggingen, naast de roloplegging en de scharnierende oplegging. Bij een inklemming is het constructiedeel volledig gefixeerd op het punt van inklemming, wat betekent dat er geen beweging mogelijk is in horizontale, verticale of zijwaartse richting, en ook geen draaiing om welke as dan ook. Dit in tegenstelling tot een roloplegging die alleen beweging in één richting verhindert, of een scharnieroplegging die translatie in twee richtingen verhindert maar rotatie toelaat. Een inklemming neemt zowel horizontale en verticale krachten als een moment op, welke de omgeving uitoefent op de constructie. De reactiekrachten en het moment in een inklemming kunnen worden berekend met behulp van evenwichtsvergelijkingen.
Toepassingen en Praktijk
Inklemmingen zijn in de praktijk soms lastig volledig te realiseren vanwege de grote krachten en momenten die optreden, wat een massieve uitvoering vereist. Voorbeelden van constructies die als ingeklemd beschouwd kunnen worden, zijn een balk die monoliet verbonden is met een stijve wand (vaak bij oudere balkons) of de basis van een toren die is 'ingeklemd' in een omvangrijke betonnen fundering. Bij momentvaste verbindingen tussen prefab kolommen en funderingen kan inklemming worden toegepast om lage gebouwen te verstijven. Er wordt ook gesproken van gedeeltelijke inklemming wanneer enige hoekverdraaiing mogelijk is, in tegenstelling tot een volledige inklemming waarbij dit niet het geval is.
Vergelijkbare termen
Starre verbinding
Gebruikte bronnen: