Groef-veerverbinding
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een groef-veerverbinding, ook bekend als messing-en-groefverbinding of tand-en-groefverbinding, is een houtverbinding waarbij twee delen over de lengte met elkaar worden verbonden doordat een uitstekende rand (veer, messing, tong of tand) van het ene deel in een uitsparing (groef of gleuf) van het andere deel past.
Omschrijving
Deze verbindingstechniek wordt veel toegepast bij houten planken, zoals vloerdelen en wandpanelen, om een sterke en stabiele constructie te creëren. De veer schuift in de groef, waardoor de elementen in elkaar grijpen en beweging wordt beperkt. Naast de vaste veer, die aan de plank is gefreesd, bestaat er ook een verbinding met een losse veer. Hierbij hebben beide te verbinden delen een groef en wordt een apart, vaak hardhouten, latje (de losse veer) gebruikt om de delen te verbinden. Het gebruik van lijm in de verbinding kan de stevigheid verder verhogen.
Toepassingen
Groef-veerverbindingen worden breed ingezet in de bouw en houtbewerking. Gangbare toepassingen zijn onder meer houten vloeren (waaronder laminaat en parket), wand- en plafondpanelen, deuren, kozijnen en meubels. Ook bij gevelbekleding en in de constructie van tuinhuizen en schuttingen wordt deze methode gebruikt.
Voordelen
De groef-veerverbinding biedt diverse voordelen. Het zorgt voor een sterke en duurzame koppeling tussen elementen. De interlocking structuur verhoogt de stabiliteit en minimaliseert verschuiving. Daarnaast draagt de verbinding bij aan een strakke en naadloze afwerking, wat esthetisch aantrekkelijk is doordat zichtbare kieren worden voorkomen. Bij vloeren helpt deze verbinding ook om de planken te beschermen tegen vochtinfiltratie.
Gebruikte bronnen: