Conditiemeting
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Een conditiemeting is een gestandaardiseerde, objectieve methode om de fysieke kwaliteit en technische staat van bouw- en installatiedelen van gebouwen en/of infrastructuur vast te stellen, veelal volgens de NEN 2767 norm.
Omschrijving
Conditiemetingen volgens de NEN 2767 norm bieden een uniform instrument voor het meten en registreren van gebreken aan bouw- en installatiedelen. De meting is visueel en non-destructief en wordt uitgevoerd door een bouwkundig inspecteur. De conditiescore, variërend van 1 (zeer goed/nieuwbouwstaat) tot 6 (zeer slecht), wordt bepaald aan de hand van de ernst, omvang en intensiteit van geconstateerde gebreken. Deze objectieve vastlegging van de technische toestand dient als basis voor onder andere meerjarenonderhoudsplanningen (MJOP) en het onderbouwen van onderhoudsbudgetten en -beleid.
Doelstellingen van NEN 2767
De NEN 2767 norm heeft als voornaamste doelstellingen het scheppen van uniformiteit in de conditiescore, het geven van inzicht in gebreken en hun parameters (ernst, omvang, intensiteit), het ondersteunen bij de prioritering van herstelwerkzaamheden en het dienen als hulpmiddel voor beheer en onderhoud. De methodiek beoogt een transparante, herleidbare en persoonsonafhankelijke vaststelling en registratie van gebreken mogelijk te maken.
Conditiescore en gebrekenparameters
De conditiescore volgens NEN 2767 wordt bepaald door de combinatie van drie aspecten van een gebrek: Ernst (gering, serieus, ernstig, afhankelijk van de invloed op de functionaliteit), Omvang (hoeveel van het element is aangetast) en Intensiteit (hoe ver is het gebrek gevorderd). Een hogere score duidt op een slechtere conditie. De score van een individueel gebrek of element draagt bij aan de uiteindelijke conditiescore van een bouwdeel of gebouw. Hoewel een enkel ernstig gebrek kan voorkomen, kan de totale conditiescore van een element toch laag zijn als het gebrek beperkt van omvang is.
Gebruikte bronnen: