Boorkernmethode
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De boorkernmethode is een techniek waarbij cilindervormige proefstukken (boorkernen) uit een materiaal worden genomen voor onderzoek naar de eigenschappen ervan.
Omschrijving
Bij de boorkernmethode wordt met een speciale holle boor een cilindrisch monster, de boorkern, uit een constructie geboord. Deze methode wordt gebruikt om inzicht te krijgen in de eigenschappen van het materiaal, zoals de samenstelling, dichtheid, en met name de druksterkte van beton of metselwerk. Het nemen van boorkernen is een destructieve test, wat betekent dat er een gat achterblijft in de constructie. De locatie van de boring moet zorgvuldig worden gekozen om de constructieve integriteit niet aan te tasten. Voordat er geboord wordt, kan met detectieapparatuur zoals een ferroscanner of betonradar de wapening worden opgespoord om beschadiging hiervan te voorkomen. De genomen boorkernen worden vervolgens in een laboratorium onderzocht volgens gestandaardiseerde procedures, bijvoorbeeld volgens NEN-EN normen voor beton. Dit onderzoek kan meer omvatten dan alleen druksterkte, zoals het bepalen van de laagopbouw, chloridegehalte, carbonatatiefront, waterdichtheid, of scheurvorming.
Toepassingen
De boorkernmethode wordt breed toegepast in de bouw en civiele techniek. Naast het bepalen van de druksterkte van beton of metselwerk in bestaande constructies, wordt de methode ook gebruikt voor schadeanalyses, het beoordelen van de restlevensduur van constructies, en kwaliteitscontrole van nieuwbouw. Boorkernen kunnen ook in andere materialen dan beton en metselwerk worden genomen, zoals asfalt en mogelijk hout, om de samenstelling en kwaliteit te beoordelen. Een andere toepassing is het aanbrengen van een horizontale waterkering in muren door middel van overlappende boorgaten die worden gevuld met waterafstotende mortel.
Gebruikte bronnen: