Bauhaus-architectuur
Definitie
Bauhaus-architectuur is een stroming binnen de moderne architectuur die ontstond aan het Bauhaus, een invloedrijke Duitse kunst- en ontwerpschool (1919-1933), en zich kenmerkt door functionaliteit, minimalisme en het gebruik van moderne materialen zoals staal, glas en beton.
Omschrijving
Bauhaus-architectuur is een sleutelstroming in de moderne architectuur, ontstaan vanuit het Bauhaus, een school die werd opgericht door Walter Gropius in 1919. Het Bauhaus streefde naar een samensmelting van kunst, ambacht en technologie, met als doel functionele en esthetisch verantwoorde ontwerpen te creëren. De architectuur kenmerkt zich door eenvoudige, geometrische vormen, het gebruik van moderne materialen zoals staal, glas en beton, en een nadruk op functionaliteit.Een van de belangrijkste principes van Bauhaus-architectuur is "vorm volgt functie", wat betekent dat het ontwerp van een gebouw primair gebaseerd is op het beoogde gebruik ervan. Dit leidde tot minimalistische ontwerpen zonder overbodige versieringen. Typische kenmerken zijn platte daken, grote raampartijen en open plattegronden, die ruimte en licht maximaliseren.Bauhaus-architectuur had een grote invloed op de internationale stijl en is terug te zien in iconische gebouwen zoals het Bauhausgebouw in Dessau (ontworpen door Walter Gropius) en de Villa Tugendhat in Brno (ontworpen door Ludwig Mies van der Rohe). De stroming legde ook de basis voor modernistische architectuur in de 20e eeuw, met een blijvende impact op stedenbouw en woningbouw.Hoewel Bauhaus-architectuur wordt geprezen om haar innovatieve benadering, kreeg ze ook kritiek vanwege haar soms kille en onpersoonlijke uitstraling. Desondanks blijft het een belangrijke referentie voor hedendaagse architecten die streven naar functionaliteit en esthetiek in harmonie.
Vergelijkbare termen
Modernistische architectuur