Bauhaus-architectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Bauhaus-architectuur is een bouwstijl die voortkomt uit de ideeën van de Bauhaus-school, opgericht in 1919 in Weimar, Duitsland, en zich kenmerkt door functionaliteit, minimalisme en het gebruik van moderne materialen zoals staal, glas en beton.
Omschrijving
Het Bauhaus was oorspronkelijk een school voor beeldend kunstenaars, ambachtslieden en architecten, opgericht door Walter Gropius. Het doel was om kunst, ambacht en technologie te verenigen en zo functionele en esthetisch verantwoorde ontwerpen te creëren. De architectuur die hieruit voortkwam, kenmerkt zich door eenvoudige, geometrische vormen en het vermijden van overbodige versieringen. Een belangrijk principe was 'vorm volgt functie', waarbij het ontwerp primair gebaseerd is op het gebruiksdoel. Kenmerkend zijn onder meer platte daken, grote raampartijen en open plattegronden.
Geschiedenis en invloed
De Bauhaus-school bestond van 1919 tot 1933 en was achtereenvolgens gevestigd in Weimar, Dessau en Berlijn. Onder directeuren als Walter Gropius, Hannes Meyer en Ludwig Mies van der Rohe evolueerde de school en haar ideeën. Bauhaus-architectuur had een grote invloed op de internationale stijl en het modernisme in de 20e eeuw. Veel docenten en studenten verspreidden de ideeën wereldwijd na de sluiting van de school onder druk van het naziregime. De locaties in Weimar en Dessau staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Bekende docenten en studenten
Bekende namen die verbonden waren aan het Bauhaus als docent zijn onder anderen Paul Klee, Wassily Kandinsky, Marcel Breuer en Ludwig Mies van der Rohe. Ook Nederlandse architecten zoals J.J.P. Oud en Mart Stam werkten samen met het Bauhaus. Marcel Breuer en Ludwig Mies van der Rohe ontwierpen iconische meubelstukken die de principes van het Bauhaus weerspiegelen.
Vergelijkbare termen
Modernistische architectuur
Gebruikte bronnen: