Base-isolatie
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Base-isolatie is een techniek die toegepast wordt om de impact van aardbevingen op een gebouw te verminderen door het gebouw te scheiden van de bewegingen van de ondergrond.
Omschrijving
Base-isolatie, ook wel seismische isolatie genoemd, is een bouwkundige techniek die de krachten die tijdens een aardbeving op een constructie werken, reduceert. Dit wordt bereikt door flexibele elementen, isolatoren genaamd, tussen de fundering en de rest van het gebouw te plaatsen. Deze isolatoren zorgen ervoor dat de horizontale bewegingen van de grond tijdens een aardbeving minder direct worden overgebracht op de bovenbouw, waardoor deze stabieler blijft en schade wordt beperkt. Het doel is om de natuurlijke trillingsperiode van het gebouw zo ver mogelijk te laten afwijken van de dominante frequenties van de aardbevingsbeweging, om resonantie te voorkomen.
Soorten isolatoren en toepassingen
Seismische isolatoren kunnen verschillende vormen aannemen, waaronder lagers gemaakt van rubber (elastomeer) en wrijvingspendellagers (schuiflagers). Deze techniek wordt toegepast bij diverse constructies, waaronder gebouwen, bruggen en andere infrastructurele werken, met name in aardbevingsgevoelige gebieden. Naast het verminderen van schade tijdens aardbevingen, kunnen seismische isolatiesystemen ook de levensduur van structuren verlengen door de opeenhoping van schade over tijd te minimaliseren.
Vergelijkbare termen
Seismische isolatie
Gebruikte bronnen: